Μια απλή χειρονομία

Ο Μαρκ πήγαινε σπίτι του από το σχολείο, μια μέρα, όταν είδε ένα αγόρι που περπατούσε λίγο πιο μπροστά να σκοντάφτει και να του πέφτουν τα βιβλία του, καθώς και δυο φανελίτσες, ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, ένα γάντι και ένα μικρό κασετόφωνο. Ο Μαρκ γονάτισε και βοήθησε το αγόρι να μαζέψει τα σκορπισμένα στο έδαφος πράγματά του. Και μια και πήγαιναν προς την ίδια κατεύθυνση, το βοήθησε να κουβαλήσει ένα μέρος του φορτίου του. Καθώς προχωρούσαν, ο Μαρκ έμαθε πως το αγόρι λεγόταν Μπιλ, ότι του άρεσαν τα βιντεοπαιχνίδια, το μπέιζμπολ και η ιστορία, ότι τον δυσκόλευαν πολύ τα άλλα μαθήματα κι ότι μόλις τα είχε χαλάσει με το κορίτσι του.

Έφτασαν πρώτα στο σπίτι του Μπιλ, που κάλεσε τον Μαρκ για μια κόκα κόλα και για να δουν τηλεόραση. Το απόγευμα πέρασε ευχάριστα με λίγο γέλιο και κουβεντούλα, και μετά ο Μαρκ πήγε στο σπίτι του. Συνέχισαν να βλέπονται στο σχολείο και μετά από αυτό, έφαγαν μαζί μια δυο φορές πριν αποφοιτήσουν κι οι δυο από το γυμνάσιο. Γράφτηκαν στο ίδιο λύκειο και στα χρόνια που ακολούθησαν διατήρησαν κάποια επαφή. Τελικά, έφτασε το πολυπόθητο έτος αποφοίτησης και τρεις εβδομάδες πριν πάρουν το δίπλωμά τους, ο Μπιλ ρώτησε τον Μαρκ αν μπορούσαν να κουβεντιάσουν.

Ο Μπιλ του θύμισε τη μέρα που πρωτογνωρίστηκαν, πριν από χρόνια.

«Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί κουβαλούσα τόσα πράγματα στο σπίτι μου εκείνη τη μέρα;» ρώτησε ο Μπιλ.

Καθάρισα το ντουλάπι μου επειδή δεν ήθελα να το βρει ακατάστατο εκείνος που θα το παραλάβαινε. Είχα κρύψει μερικά από τα υπνωτικά χάπια της μητέρας μου και πήγαινα σπίτι για να αυτοκτονήσω. Όταν όμως περάσαμε λίγη ώρα μαζί κουβεντιάζοντας και γελώντας, συνειδητοποίησα ότι, αν είχα αυτοκτονήσει θα είχα χάσει εκείνες τις στιγμές καθώς και άλλες που πιθανό να ακολουθούσαν. Βλέπεις, λοιπόν, Μαρκ, την ώρα που έσκυβες να μαζέψεις τα βιβλία μου εκείνη τη μέρα, έκανες κάτι πολύ περισσότερο. Μου έσωσες τη ζωή».

John W. Schlatter