Για το θάρρος

«Νομίζεις λοιπόν ότι είμαι θαρραλέα;» ρώτησε.

«Ναι, βέβαια».

«Μπορεί και να είμαι. Αλλά αυτό το οφείλω σε κάποιους εμπνευσμένους δασκάλους. Θα σου μιλήσω για έναν απ’ αυτούς, ένα πεντάχρονο αγοράκι. Πριν από πολλά χρόνια, όταν δούλευα σαν εθελόντρια αδελφή στο νοσοκομείο του Στάνφορντ, γνώρισα ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Λίζα και που υπέφερε από μια σπάνια και σοβαρή αρρώστια. Η μόνη ελπίδα θεραπείας ήταν μια μετάγγιση αίματος από τον πεντάχρονο αδελφό της, ο οποίος γλίτωσε ως εκ θαύματος από την ίδια αρρώστια κι ανέπτυξε τα απαραίτητα αντισώματα για την καταπολέμησή της. Ο γιατρός εξήγησε την κατάσταση στο μικρό της αδερφό και τον ρώτησε αν θα ήθελε να δώσει αίμα στην αδερφή του. Τον είδα να διστάζει μόνο για μια στιγμή. Μετά πήρε βαθιά ανάσα και είπε: «Ναι, θα το κάνω αν πρόκειται να σωθεί η Λίζα».

Καθώς γινόταν η μετάγγιση, ο μικρός ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δίπλα από την αδερφή του και χαμογελούσε, όπως όλοι μας, βλέποντας το χρώμα να γυρίζει στα μάγουλά της. Ξαφνικά, το πρόσωπό του χλόμιασε και το χαμόγελο μαράθηκε. Γύρισε και κοίταξε το γιατρό και ρώτησε με φωνή που έτρεμε: «Θα πεθάνω αμέσως;»

Το παιδάκι μικρό καθώς ήταν, παρερμήνευσε αυτά που του είπε ο γιατρός. Νόμισε ότι έπρεπε να της δώσει όλο του το αίμα.

«Ναι, έμαθα να έχω θάρρος», πρόσθεσε. «Έμαθα να έχω θάρρος, γιατί είχα φοβερούς δασκάλους».

Dan Millman