“Κάθομαι σʼ ένα ήσυχο δωμάτιο στο Μίλκροφτ Ιν, μια ήρεμη
τοποθεσία κρυμμένη ανάμεσα στα πεύκα, περίπου μια ώρα έξω από το Τορόντο. Είναι
μεσημέρι, στα τέλη του Ιούλη και ακούω τους απεγνωσμένους ήχους μιας πάλης ζωής
και θανάτου λίγα μέτρα παρακάτω. Είναι μια μύγα που αναλίσκει την τελευταία
σπίθα ενέργειας της μικρής της ζωής σε μια άσκοπη προσπάθεια να πετάξει μέσα
από το τζάμι του παραθύρου.
Τα φτερά που πεταρίζουν περιγράφουν τη στρατηγική της:
«Προσπάθησε πιο πολύ». Όμως είναι μάταιο. Η τρελή προσπάθεια δεν έχει ελπίδες.
Ειρωνικά, η πάλη είναι κομμάτι της παγίδας. Είναι αδύνατο για
τη μύγα να προσπαθήσει αρκετά σκληρά ώστε να καταφέρει να σπάσει το τζάμι.
Παρόλα αυτά, το μικρό έντομο διακινδυνεύει τη ζωή του για να φτάσει το στόχο
του με επιμονή και αποφασιστικότητα. Η μύγα είναι καταδικασμένη. Θα πεθάνει στο
τζάμι. Στην άλλη άκρη του δωματίου, μόνο δέκα βήματα μακριά, η πόρτα είναι
ανοιχτή. Δέκα δευτερόλεπτα πετάγματος και η μύγα θα μπορούσε να βγει έξω. Με
ελάχιστη προσπάθεια, που τώρα χαραμίζεται, θα μπορούσε να ελευθερωθεί από την
παγίδα μέσα στην οποία μπήκε μόνη της. Η δυνατότητα είναι εκεί. Θα ήταν τόσο
εύκολο!
Γιατί η μύγα δεν δοκιμάζει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό; Πως
της μπήκε η ιδέα ότι αυτός ο δρόμος και η αποφασιστικότητα της θα φέρουν την
επιτυχία; Με ποια λογική συνεχίζει μέχρι θανάτου να αναζητά την έξοδο; Χωρίς
αμφιβολία, αυτό είναι λογικό για τη μύγα. Δυστυχώς είναι μια λογική που θα τη
σκοτώσει.
Δεν είναι αναγκαίο να προσπαθούμε σκληρότερα για να
επιτύχουμε περισσότερα – δεν εξασφαλίζεται καν ότι έτσι θα πάρουμε αυτό που
θέλουμε από τη ζωή.
Στην πραγματικότητα,
μερικές φορές αποτελεί ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος! ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου