Εμαθα...

Eμαθα να ακούω πολλά μα να πιστεύω ελάχιστα. Δεν αρκούμαι πλέον σε λόγια. Θέλω  πράξεις. Εμαθα να αγαπω και εμαθα -επιτελους- να δειχνω στους ανθρωπους που αγαπω την αγαπη μου.Εμαθα,ομως, και να μην απαιτω ποτε την ανταποδοση αυτου του συναισθηματος.Εμαθα να κανω παντα αυτο που αισθανομαι γιατι η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την ζει κανεις... με απωθημενα.Εμαθα να ζω το σημερα και να το χαιρομαι γιατι το αυριο δεν οριζεται απο μας και δεν ξερουμε αν θα 'μαστε εδω για να το ζησουμε.Εμαθα πως στην ζωη δεν χωρανε προγραμματα και πως ακομα κι αν προσπαθησουμε να την προγραμματισουμε,παντα θα βρεθει κατι για να μας υπενθυμισει πως αυτο δεν εξαρταται απο μας.Εμαθα να αναλαμβανω τις ευθυνες των πραξεων μου και να αναγνωριζω τα λαθη μου.Μεσα απο αυτο ωριμασα και μεσα απο αυτα τα λαθη διδακτηκα πολλα, μα ειμαι σιγουρη οτι καποια απο αυτα θα τα επαναλαβω.Εμαθα να αποδεχομαι τον εαυτο μου και να τον συγχωρω. Αυτο ειναι αναγκαιο για να μπορω να προχωραω μπροστα.Εμαθα να στηριζομαι στις δικες μου δυναμεις,γιατι ετσι,οταν χανω τα ποδια μου,δεν θα χρειαζεται να βασιζομαι σε κανεναν για να ορθοποδησω.Εμαθα να μην στηριζω τα ονειρα μου σε κανεναν,γιατι μονο απο μενα εξαρταται η πραγματοποιηση τους.Εμαθα να σκυβω το κεφαλι οταν με επαινουν και να γυριζω και το αλλο μαγουλο οταν με χαστουκιζουν.Εμαθα να μην στρεφω το δακτυλο μου σε κανενα γιατι παντα τα αλλα τεσσερα ειναι στραμμενα προς εμενα.Εμαθα πως αναμεσα στους ανθρωπους που θα συναντησω στον δρομο μου,θα 'ναι πολλοι αυτοι που θα θελησουν να μου κανουν κακο μα εμαθα πια να τους ξεχωριζω και να τους προσπερνω.Το πιο σημαντικο,εμαθα οταν πεφτω,να μαζευω τις δυναμεις που μου εχουν απομεινει και να ξανασηκωνομαι...οσες φορες κι αν αυτο συμβαινει...Ναι,εμαθα να πεισμωνω, να παλευω και να προσπαθω.Εμαθα να αντεχω...Μπορει να χανω προσωρινα τον δρομο μου,μα δεν πρεπει ποτε να ξεχναω τον προορισμο μου...αυτο το εμαθα καλυτερα απ' ολα...

πηγή: http://www.ramnousia.com/2011/12/ta-teleytaia-xronia.html