Προσαρμογή

Μια φορά και έναν καιρό, ένα παιδάκι παίζοντας αμέριμνο στον κήπο του σχολείου του, άκουσε μια φωνή που ερχόταν από ένα δέντρο. Το δέντρο βλέποντας το παιδάκι να νευριάζει που δεν είχε κατορθώσει να φτιάξει ένα σπιτάκι με κάποια κομμάτια από χαρτόνι που είχε απλώσει στο γρασίδι, άρχισε να του μιλάει: «Γιατί νευριάζεις;», άκουσε το δέντρο να του λέει. «Γιατί δεν ακουμπάς τα χαρτόνια σου σε ένα πιο σκληρό μέρος του εδάφους και όχι επάνω στο γρασίδι, που είναι τόσο μαλακό και δεν μπορούν να στηριχθούν; Γιατί δεν αφήνεσαι στην έμπνευση της στιγμής, αντί να προσπαθείς να επιβάλλεις μια κατάσταση που τόσο σε κουράζει; «, συνέχισε το δέντρο να ρωτάει.

Πώς μπορώ να κάνω αυτό που λες και να εξακολουθώ να είμαι ο εαυτός μου;», ρώτησε το παιδί.

«Για κοίταξε και εμένα», είπε το δέντρο, «Λυγίζω στον άνεμο, κρεμάω τα κλαδιά μου κάτω στη βροχή, κι όμως πάντοτε παραμένω ο εαυτός μου, μένω δέντρο».

«Όμως δες εμένα», είπε το παιδάκι, «Δεν μπορώ να αλλάξω με τίποτα».

«Δες με», είπε το δέντρο. «Αλλάζω με κάθε εποχή. Από πράσινο σε καφετί και πάλι σε πράσινο, από μπουμπούκι σε ανθό και μετά σε πεσμένα φύλλα. Όμως παραμένω ο εαυτός μου, μένω δέντρο!»

«Δεν μπορώ να χτίσω αυτό το σπιτάκι», είπε το παιδί. «Τόση προσπάθεια καταβάλλω, κι όμως, δεν έχω κατορθώσει να το πετύχω. Είμαι θλιμμένος και απογοητευμένος», είπε ο μικρούλης.

«Όμως για κοίταξε κι εμένα, υπάρχουν σαράκια που μου τρώνε τα κλαριά, κουκουβάγιες στον κορμό μου, βρυά και σκαθάρια που ζουν στο φλυό μου. Ίσως μου αφαιρέσουν με τον καιρό ότι έχω και δεν έχω, όχι όμως αυτό που είμαι.

Σημασία δεν έχει το τι κάνουμε, αλλά το πώς το κάνουμε. Η αλλαγή και η ανάπτυξη είναι το ίδιο φυσιολογικές, όπως η ανατολή και η δύση του ηλίου. Ας βαδίσουμε με αυτά που έχουμε μέσα μας, κι ας ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας. Έστω και μόνο για σήμερα ας πάμε κάπου έξω από τον εαυτό μας χωρίς φόβο ή κριτική διάθεση τόσο για εμάς τους ίδιου, όσο και για τους άλλους. Έστω και μόνο για μία φορά.

Ο Πλάτωνας είπε: «Μπορούμε εύκολα να συγχωρέσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι. Η πραγματική τραγωδία της ζωής είναι όταν οι μεγάλοι φοβούνται το φως».

Πόσο εύκολα προσαρμόζεστε στις δυσκολίες; Πόσο εύκολα αποφασίζετε να κάνετε «αλλαγή πλεύσης», αν αυτό που κάνετε δεν φέρνει τα αποτελέσματα που θέλετε;

Αν ένα δέντρο που είναι στατικό ακίνητο, βαθιά ριζωμένο στο χώμα, μπορεί να είναι ευέλικτο και ανθεκτικό στους δυνατούς ανέμους, στις κακοκαιρίες, στους κεραυνούς και τις αστραπές, εσείς γιατί δυσκολεύεστε να κάνετε όλες εκείνες τις απαιτούμενες αλλαγές που θα φέρουν καλύτερα, μεγαλύτερα και ουσιώδη αποτελέσματα στη ζωή σας.
Αν θέλετε να αλλάξετε κάτι, κινηθείτε. Έχετε πόδια και όχι ρίζες. Είστε ευέλικτοι, σωματικά και πνευματικά. Κάντε μερικά βήματα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Όταν οι χειμώνες και οι κακοκαιρίες της ζωής σας βρίσκουν, γίνετε ευέλικτοι και ανθεκτικοί σαν τα δέντρα, αν θέλετε να αντέξετε. Όταν η άνοιξη και τα καλοκαίρια της ζωής σας συναντούν, γίνετε ευφάνταστοι σαν άνθρωποι και καλλιεργήστε τις δυνατότητες  και τις ποιότητες σας. Δεν είστε δέντρα!