Το λιονταράκι και το πρόβατο

Μια μέρα, ένα μικρό λιονταράκι έπαιζε μόνο του στην ζούγκλα ενώ η μητέρα του κοιμόταν εκεί κοντά.

Διάφορα αντικείμενα τραβούσαν την προσοχή του, και το λιονταράκι απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από την ασφάλεια της μητέρας του, εξερευνώντας παιχνιδιάρικα τον κόσμο γύρω του.

Πριν καλά καλά το καταλάβει, το λιονταράκι είχε φτάσει τόσο μακριά, που δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο της επιστροφής.

Το μικρό λιονταράκι είχε χαθεί.

Πολύ φοβισμένο, έτρεχε από δω κι από κει, προς κάθε κατεύθυνση, καλώντας αξιολύπητα την μητέρα του, που ήταν πιο τόσο μακριά που δεν μπορούσε νʼ ακούσει τις σπαρακτικές κραυγές του.

Εκεί κοντά βρισκόταν μια προβατίνα, που μόλις είχε χάσει το μονάκριβο αρνάκι της. Άκουσε τις σπαρακτικές κραυγές του λιονταριού και πήγε κοντά να δει τι συμβαίνει. Η ήρεμη παρουσία της καλμάρισε το λιονταράκι. Η προβατίνα συμπάθησε το μικρό λιονταράκι και το υιοθέτησε.

Περνούσε ο καιρός και το λιονταράκι μεγάλωνε με το γάλα της προβατίνας και πολύ σύντομα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την θετή του μητέρα. Μάλιστα υπήρχαν και κάποιες στιγμές που η προβατίνα παρατηρούσε ένα παράξενο, απόμακρο βλέμμα στα μάτια του λιονταριού, και κάποιες άλλες στιγμές το μέγεθος του και η αγριάδα του σχεδόν την φόβιζαν. Αλλά τις περισσότερες φορές αυτή και ο υιοθετημένος της γιος ζούσαν πολύ ευτυχισμένα και ήταν ικανοποιημένοι.

Τότε μια μέρα, όταν το λιονταράκι είχε μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, ένα άλλο μεγαλοπρεπές λιοντάρι εμφανίστηκε εκεί κοντά, και το μυώδες σώμα και η χαίτη του διαγράφονταν πολύ έντονα στον βραδινό ουρανό. Το λιοντάρι τίναξε την χαίτη του και βρυχήθηκε, και αυτός ο μοναδικά εντυπωσιακός ήχος γέμισε όλη την κοιλάδα και αντήχησε στους λόφους.

Η προβατίνα παρέλυσε από φόβο, και στεκόταν τρέμοντας, με την μοναδική ελπίδα ότι το καστανόξανθο τρίχωμά της, σαν του υιοθετημένου της γιου, θα την καμουφλάριζε στους βράχους, και δεν θα την έβλεπε το λιοντάρι. Από τον φόβο της, ούτε καν παρατήρησε πόσο μαγεμένο στεκόταν το λιονταράκι από την εμφάνιση του Βασιλέα των Ζώων. Δεν μπορούσε να ξέρει ότι όσο αυτή στεκόταν παγωμένη από φόβο, ότι το λιονταράκι βίωνε ένα κύμα ενθουσιασμού πρωτοφανές για την μέχρι τώρα ζωή του.

Ο βρυχηθμός του λιονταριού άγγιξε για πρώτη φορά μια χορδή στην φύση του μικρού λιονταριού. Του ξύπνησε μια δύναμη μέσα του και ανέσυρε πρωτόγνωρες επιθυμίες. Για πρώτη φορά στην νεανική ζωή του το λιονταράκι συνειδητοποιούσε τη δύναμή του. Μια νέα φύση ύπαρξης σάλεψε μέσα του και χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε στον βρυχηθμό του λιονταριού με τον δικό του.

Τότε, καθώς αυτή η νέα επίγνωση ξεπέρασε τον φόβο και την έκπληξη που ένιωσε πριν από λίγες στιγμές, το νεαρό λιοντάρι κοίταξε για τελευταία φορά την θετή του μητέρα, και έπειτα με ένα εκπληκτικό άλμα πήδηξε μακριά, τρέχοντας προς το εντυπωσιακό λιοντάρι στον λόφο. Γνωρίζοντας μόνο ότι επιτέλους τον καλούσε το σπίτι του, το λιονταράκι ανταποκρίθηκε με ετοιμότητα και δεν κοίταξε πίσω του ούτε μια φορά.

Το χαμένο λιοντάρι βρήκε τον εαυτό του.

Για λίγο έπαιξε με τα πρόβατα και προσπάθησε κι αυτό να γίνει ένα από αυτά, και να συμμορφωθεί με τους προβατίσιους τρόπους. Ούτε μια φορά δεν είχε συνειδητοποιήσει την δύναμή του, την ικανότητά του να προξενεί τρόμο στην καρδιά όλων των ζώων της ζούγκλας, συμπεριλαμβανομένης και της προβατίνας που του έδωσε καταφύγιο. Αντί γι αυτό, είχε καθίσει δίπλα στην θετή του μητέρα και έτρεμε και αυτός με παρόμοιο τρόπο, κάθε φορά που άκουγαν να πλησιάζουν ύαινες και τσακάλια. Τώρα, προς έκπληξή του, είδε ότι αυτά τα ίδια ζώα που τον είχαν τρομάξει έτρεχαν μακριά του προσπαθώντας να του ξεφύγουν.

Όσο το λιοντάρι θεωρούσε τον εαυτό του πρόβατο, έδειχνε την δειλία του πρόβατου, και μαζευόταν από φόβο. Η δύναμη και το θάρρος του ήταν σαν εκείνα του πρόβατου και αφού δεν ήξερε το φυσικό του δικαίωμα δεν είχε ιδέα ότι το θάρρος και η δύναμη του λιονταριού ήταν δικά του φτάνει να άπλωνε το χέρι του να τα πάρει.

Εξέπεμπε τις δονήσεις ενός προβάτου και γι αυτό έβρισκε και την ανάλογη μεταχείριση.

Αλλά τώρα, οι δονήσεις του άλλαξαν. Ήταν ένα Λιοντάρι: Ο Βασιλέας των Ζώων. Και κάθε άλλο ζώο στην ζούγκλα μπορούσε να νιώσει άμεσα αυτή την αλλαγή και να αντιληφθεί την πλήρη ισχύ του.

Ο βρυχηθμός ενός λιονταριού σε ένα μακρινό λόφο αφύπνισε το κοιμώμενο λιοντάρι μέσα στο μικρό λιονταράκι.

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι ότι ο ήχος του βρυχηθμού από μόνος του δεν είχε δύναμη. Δεν ήταν αυτός καθαυτός που πρόσθεσε στην δύναμη του μικρού λιονταριού. Στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να του δώσει τίποτα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να του θυμίσει αυτό που είχε ήδη. Μπορούσε μόνο να του προξενήσει την επίγνωση της φυσικής του κατάστασης και να του υπενθυμίσει ότι είχε κάθε δικαίωμα να ζήσει την ζωή ενός λιονταριού, να βιώσει την ελευθερία ενός λιονταριού και να επιδείξει την δύναμη ενός λιονταριού.

Ήταν καθαρά θέμα επιλογής του μικρού λιονταριού αν θα έμενε πρόβατο ή θα γινόταν αυτό για το οποίο γεννήθηκε.

Και αυτό έκανε.

Αυτή η ιστορία είναι μια παραβολή, ένας παραλληλισμός για τον τρόπο που ζούμε την ζωή μας, πιστεύοντας ότι είμαστε κάτι πολύ λιγότερο από ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα.

Πόσα παιδιά δεν υπάρχουν που έχουν μεγαλώσει μέσα στη μιζέρια ή μέσα στο τέλμα και θεωρούν τον εαυτό τους διαφορετικά από τα άλλα παιδιά γύρω τους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι δεν θα γίνει κάτι ιδιαίτερο με το μέλλον τους, τίποτα αξιοσημείωτο που να μπορεί να τους ανυψώσει από το τωρινό απελπιστικό περιβάλλον τους.

Αλλά κάποια στιγμή κάτι συμβαίνει: κάποια επείγουσα κατάσταση, κάποιο ταρακούνημα, κάποιο κάλεσμα γι αφύπνιση από ένα μακρινό λόφο, που τους θυμίζει το μεγαλείο της ύπαρξής τους. Και ανταποκρίνονται, ανακαλύπτοντας προς μεγάλη τους έκπληξη ότι δεν είναι πια σαν τους γύρω τους, όπως και το λιοντάρι δεν είναι σαν το πρόβατο.

Είναι σε αυτό το σημείο, όταν το μεγαλείο της ύπαρξής μας αρχίζει να αναδεύεται μέσα μας, που γινόμαστε γνώστες του τι είμαστε. Και μόλις έρθει η επίγνωση, δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Από αυτό το σημείο και μετά βρίσκουμε ότι πρέπει να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας.

Αν δεχτούμε οτιδήποτε λιγότερο, εξαπατούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά στερούμε και από ολόκληρο τον κόσμο τα δώρα που έχουμε να του δώσουμε.

Πρέπει να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Έχουμε έρθει εδώ με ένα σκοπό και αυτός ο σκοπός δεν είναι να είμαστε δειλοί, αδύναμοι, φοβισμένοι και διστακτικοί.

Ο σκοπός είναι να γίνουμε όλα αυτά που μπορούμε, να πάρουμε την ζωή από το χέρι και να δηλώσουμε:

« Απαιτώ το ΚΑΛΥΤΕΡΟ από σένα!»