Αναζητώντας νόημα στις δυσκολίες μας

Γίνεται οι δυσκολίες, που λίγο ως πολύ περνάμε όλοι μας αυτή την εποχή, να κρύβουν ένα βαθύτερο νόημα; Η ψυχολόγος Μαρία Μεραμβελιωτάκη - Simon επιστρατεύει μια ιστορία σαν….. παραμύθι ζωής και το αποδεικνύει.

Μια μέρα το μοναδικό άλογο ενός φτωχού αγρότη δραπέτευσε από το λιβάδι και έφυγε μακριά. Όταν το άκουσαν οι υπόλοιποι χωρικοί, συνειδητοποίησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης και σκέφτηκαν πόσο δύσκολο θα ήταν τώρα για τον φτωχό χωρικό να καλλιεργήσει τη γη του. Φυσικά, αν δε μπορούσε να καλλιεργήσει τη γη του, δε θα μπορούσε να θρέψει την οικογένειά του. Τον βοήθησαν να ψάξει για το άλογο κι όταν τελικά δε μπόρεσαν να το βρουν πουθενά, απλώς εξέφρασαν τη λύπη τους γι΄ αυτό που είχε συμβεί. «Τι κακοτυχία!», είπαν στον αγρότη.

Ο αγρότης απάντησε: «Κακοτυχία, καλοτυχία, ποιος ξέρει;»

Μετά από μερικές μέρες το άλογο επέστρεψε. Οι χωρικοί με έκπληξη αλλά και με χαρά διαπίστωσαν πως το άλογο είχε φέρει μαζί του και άλλα άλογα, που ήταν νέα και δυνατά. «Τι καλή τύχη», είπαν οι χωρικοί. «Μπορείς να τα δαμάσεις κι έπειτα να τα πουλήσεις και να βγάλεις κάποια χρήματα». Ο αγρότης απλώς απάντησε: «Καλοτυχία, κακοτυχία, ποιος ξέρει;».

Παρ όλα αυτά ο αγρότης έκανε αυτό που του πρότειναν. Μαζί με τον γιο του άρχισε να δαμάζει και να εκπαιδεύει τα ζώα. Η διαδικασία ήταν δύσκολη. Κάποια μέρα ο γιος, καθώς εκπαίδευε ένα από τα άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Η οικογένεια ήταν φτωχή και έπρεπε τώρα να διαθέσει πολλά χρήματα για ιατρική περίθαλψη. Τα νέα γρήγορα εξαπλώθηκαν στο χωριό. Η οικογένεια σίγουρα είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Και πάλι οι χωρικοί μαζεύτηκαν για να εκφράσουν τη λύπη τους στον αγρότη. «Φοβερή κακοτυχία», του είπαν. Ο αγρότης για μια ακόμη φορά ανασήκωσε τους ώμους του και είπε: «Κακοτυχία, καλοτυχία, ποιος ξέρει;».

Ο καιρός πέρασε και έγινε πόλεμος. Στρατιωτικοί ήρθαν στο χωριό για να κατατάξουν όλα τα νέα αγόρια. Ο γιος του χωρικού, μη έχοντας αναρρώσει ακόμα και όντας ανίκανος να περπατήσει, απέφυγε τη στράτευση. Οι χωρικοί είπαν στον αγρότη: «Οι γιοί μας πήγαν να πολεμήσουν. Μπορεί να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν βαριά. Ο δικός σου γιος το απέφυγε. Τι καλή τύχη!». Ο αγρότης τους εξήγησε ότι γι΄ αυτόν καλοτυχία και κακοτυχία είναι ερμηνείες που αποδίδουμε σε αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή. «Οι νόμοι της φύσης δεν έχουν την πρόθεση να δημιουργήσουν καλή ή κακή τύχη για μας. Δεν έχει σημασία τόσο το τι συμβαίνει, αλλά πώς το ερμηνεύουμε. Γι΄ αυτό, όταν μου εκδηλώνετε τη χαρά ή τη λύπη σας, σας απαντώ: «Καλοτυχία, κακοτυχία, ποιος ξέρει;»…

«Η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα», λέει συμπερασματικά η Μαρία Μεραμβελιωτάκη - Simon. «Συχνά θεωρούμε τους εαυτούς μας καλότυχους ή κακότυχους ανάλογα με αυτά που μας συμβαίνουν. Όμως πολλές φορές τα γεγονότα κουβαλούν διαφορετικό νόημα από αυτό που τους αποδίδουμε. Αλλά εμείς βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, βιαζόμαστε να ονομάσουμε κάτι καταστροφικό ή υπέροχο. Η αλήθεια πιθανόν να είναι κάπου στη μέση και τα αρνητικά και θετικά γεγονότα της ζωής μας να συνδέονται με άρρηκτο δεσμό.

Μερικές φορές στη ζωή μας χρειάζεται να υπάρξει αναστάτωση αρχικά, προκειμένου να αποκτήσουμε την τελική ισορροπία. Όπως όταν αποφασίζουμε να πετάξουμε όλα τα παλιά έπιπλα από το σπίτι μας. Πρώτα θα υπάρξει μια αταξία, καθώς θα μετακινούμε τα έπιπλα. Ίσως η μετακίνηση μας κουράσει. Ίσως δούμε επιπλέον σκόνη ή φθορά στο πάτωμα ή τους τοίχους που τα παλιά έπιπλα έκρυβαν. Όλη όμως αυτή η αναστάτωση είναι η προετοιμασία για τα καινούρια έπιπλα που θα μπουν στο σπίτι μας.

Έτσι και στη ζωή μας, μετά από δυσκολίες  ίσως νιώσουμε κουρασμένοι και άδειοι. Μπορεί η δύναμή μας να έχει φθαρεί όπως οι παλιοί τοίχοι του σπιτιού μας και να βιώνουμε διαρκή αναστάτωση και αταξία με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι αρνητικές μας σκέψεις. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξέρουμε πού τελικά θα μας οδηγήσουν οι δυσκολίες.

Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές: Είτε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κακότυχους, είτε να σκεφτούμε ότι υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική, ότι δηλαδή οι δυσκολίες δεν είναι μόνιμες ούτε απαραίτητα «κακή τύχη». Μόνοι μας μπορούμε να τους αποδώσουμε ένα νόημα, που θα μας ενδυναμώσει να συνεχίσουμε».

ΠΗΓΗ: Μαρία Μεραμβελιωτάκη - Simon