Χαρταετός

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι.
Έπαιζε στο χωριό, ψάχνοντας για σπάγγο να πετάξει χαρταετό.
Κοίταξε τριγύρω και είπε, "δεν ξέρω τι 'ναι αυτό που λάμπει".
"Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό". "Έρχεται προς τα εμένα".

"Είναι μεγάλος χαρταετός, δε χρειάζομαι σπάγγο".
"Κι έχει φτερά πιο μεγάλα απ' το σπίτι του γείτονα"
Τρεμούλιασε η καρδιά του, πέταξε στα φτερά του χαρταετού κι ολάκερος ο ουρανός τού 'πε τα μυστικά του.

Σταμάτησε στην πλατεία και φώναξε τους φίλους.
Ο βρυχηθμός του αεροπλάνου πιο δυνατός απ' όλες τις φωνές.

Μαζευτήκαν τα παιδιά κι έπαψαν το παιχνίδι.
Τραντάχτηκε ο τόπος, μια ιστορία σαν ψέμα.
Κι ο βρυχηθμός έγινε σύννεφο καπνού, δεν ξέρω τι συνέβη, ακούστηκε σειρήνα.
Το αεροπλάνο που μετέφερε ιστορίες και ποιήματα έβαλε φωτιά στη γη και κατέστρεψε το σπίτι. Κατέστρεψε το σπίτι, το σπίτι.

Και πέταξε μακριά, ίσια μες στα σύνορα.
Τα σύνορα που με γέννησαν, αστραπές, βροντές, βομβάρδισαν τον κόσμο.
Το παιχνίδι πέταξε, μαζί του η ιστορία.
Κι έγιναν τα παιδιά της ιστορίας θραύσματα.

Της ιστορίας που γράφτηκε στα πεζούλια του χωριού, ταπεινό χωριό που άναψε σαν το κερί.

Και το κερί άναψε λαμπρό, κι η κραυγή αντήχησε...

Του Μαρσέλ Χαλίφε

[ Οι λέξεις "χαρταετός" και "αεροπλάνο" είναι ίδιες στα Αραβικά.]