Η Αγκαλιά και το Αντίο

Kάποτε ένα αντίο και μια αγκαλιά βγήκαν βόλτα μαζί με τον χωρισμό. Ο χωρισμός τους είπε " Όποιος από τους δυο σας είναι ο δυνατότερος θα κερδίσει την αιώνια αγάπη" και τους έστειλε πέρα στο ξέφωτο να αντιταχθούν.
Το αντίο χρησιμοποίησε τον λόγο. Χρησιμοποίησε λέξεις γεμάτες κακία, γεμάτες ψέμα και απαξίωση προς την αγκαλιά. "Είσαι ένα τίποτα, μια ευαίσθητη δεσποινίδα που μόνο οι μωροί σε έχουν ανάγκη. Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται αγκαλιές, χρειάζονται μονάχα έργα και μυαλό. Άκουσα τον Θεό να λέει πως στέρησε την δύναμη από τους ανθρώπους  φτιάχνοντας σε εσένα.."
Αυτά και άλλα τόσα είπε το αντίο στην αγκαλιά για την σκορπίσει στον αέρα...
Η αγκαλιά δεν μπόρεσε ούτε να ανοίξει το στόμα της, ούτε να κινηθεί από τον πόνο του αντίο. Έμεινε να το κοιτάζει για ώρα πολύ και στο τέλος το ρώτησε:
-"Αν δεν υπήρχα θα ήταν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι;"
-"Ανόητες μικροαστικές έννοιες" σιγομουρμούρισε το αντίο.
-"Δεν ξέρω αν θα ήταν ευτυχισμένοι, σίγουρα όμως θα ήταν πιο δυνατοί".
Η αγκαλιά δάκρυσε. Το αντίο νίκησε.
Ο χωρισμός τότε όπως υποσχέθηκε βράβευσε το αντίο με την αιώνια αγάπη.
Το αντίο έγινε ένα με την αγάπη. Η αγάπη γύρναγε σαν σβούρα στην ζωή του και περιτριγύριζε το αντίο σε όλο του τον μικρόκοσμο.   
Το αντίο ήταν χαρούμενο που η αγάπη υπήρχε στην ζωή του. Τον έκανε πιο όμορφο και πιο λαμπερό. Στους φίλους του φαινόταν πιο δυνατός και στα υπόλοιπα όντα σαν δέκα σπιθαμές ψηλότερος. Μα σύντομα συνειδητοποίησε πως την αγάπη δεν μπορούσε να την πιάσει από πουθενά. Εκείνη λες και ήταν άμμος γλιστρούσε και έφευγε απ τα χέρια του και με την πρώτη χαραυγή χανόταν από κοντά του.
Το αντίο την χαιρετούσε, εκείνη ξαναρχόταν και τανάπαλιν.
Το αντίο ήταν ερωτευμένο με την αγάπη. Αισθήματα πρωτόγνωρα, αισθήματα που κορόιδευε γέμιζαν τα στομάχια του.
Εκείνο το απόγευμα όταν η αγάπη έφυγε, δάκρυσε από τον πόνο που δεν μπορούσε να την κάνει δική του για πάντα.
Ένιωσε τόσο μόνο, τόσο απέραντα αβοήθητο που τα δάκρυα του μούσκεψαν τα πόδια του.
Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελε ήταν μια ζεστή και τρυφερή αγκαλιά, μα εκείνος ο τόσο απάνθρωπος και στυγνός χαρακτήρας του, έδιωξε την αγκαλιά μακριά.
Την έδιωξε λέγοντας της ένα σωρό ψέματα.. Αχ πόσο απαίσια ένιωθε....
Θυμήθηκε τον Θεό όταν έφτιαξε την αγκαλιά και την χάρισε στον Αδάμ και την Εύα, το χαμόγελο Του έμοιαζε με όλες τις ηλιαχτίδες του σύμπαντος ....Και μετά που Τον είδε να τους διώχνει από τον παράδεισο λέγοντας τους "Αντίο" και δημιουργώντας τον, ολάκερο το είναι του λες και ήταν φτιαγμένο από τον πόνο του Θεού.
Πήρε τον δρόμο για το σπίτι των παιδιών. Εκεί που ήξερε πως σύχναζε η αγκαλιά.
Σαν τον είδε η αγκαλιά η καρδιά της σφίχτηκε.
Το αντίο γονάτισε στα πόδια της. "Συγχώρα με αγκαλιά", της είπε. «Είσαι το πιο όμορφο παιδί του Θεού, το πιο όμορφο χαμόγελο του».
Από τότε η αγκαλιά και το αντίο έγιναν οι καλύτεροι φίλοι και ο χωρισμός τους χάρισε την αιώνια αγάπη.

Ευχαριστώ τη Χατζηθεολόγου Μαρίνα που μου την έστειλε.