Μάθε να ακούς

Ένας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα του μουσικού ωδείου.
Στη μέση της αίθουσας ένα πιάνο. Γυρίζει προς του μαθητές του και αφού τους καλημερίζει, κάθετε στο σκαμπό μπροστά από αυτό.
Αγγίζει τα πλήκτρα με τα δάχτυλά του αλλά δεν τα πατάει. Ξεκινάει να παίζει με τα δαχτυλά του να συνεχίζουν να μην αγγίζουν τα πλήκτρα....όμως εκείνος νοητά "έπαιζε" τη μουσική του. Έκλεινε τα μάτια του και τα χέρια του πήγαιναν από τη μια άκρη του πιάνου στην άλλη...χωρίς να αγγίζει τα πλήκτρα.

Οι μαθητές εμφανώς σαστισμένοι, κοίταζαν ο ένας τον άλλο με απορία ! Η γαλαρία άρχιζε να γελάει...οι μαθητές των μπροστινών θρανίων γυρίζουν τα κεφάλια τους στους συμμαθητές τους προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα γέλια τους.

Ο καθηγητής συνέχιζε να "παίζει" με το ίδιο πάθος, με την μουσική να μην ακούγετε καθόλου απο το πιάνο. Ήταν λες και δεν έδινε σημασία στα σχόλια των μαθητών του. Σε μια στιγμή...σταματά. Σκύβει το κεφάλι...γυρίζει προς τους μαθητές, σηκώνετε και ρωτάει: "Πες μου Κώστα. Τι έπαιξα πριν απο λίγο ;"
Ο Κώστας - και όχι μόνο αυτός - σάστισε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. "Πες μου εσύ Λίνα ! Ποιο κομμάτι είναι αυτό που έπαιξα" ;

Καμία απάντηση ! Άπο κανέναν.

Ένας μαθητής πετάγετε...
"Μααα κύριε καθηγητά ! Με όλο το σεβασμό... δεν ακούσαμε τίποτα ! Δεν παίξατε κάτι". Και με το που ξεστόμισε αυτές τις λέξεις δαγκώθηκε, κοίταξε τον καθηγητή πάνω απο τα μυωπικά του γυαλιά, το βλέμμα του έμοιαζε με αυτο ενός κουταβιού !

"Σοβαρά Γιάννη ; Δεν έπαιξα τίποτα ; Δεεεεν ΑΚΟΥΣΑΤΕ τίποτααα;

Oι μαθητές έμειναν στήλη αλατος ! Δεν ήξεραν ούτε τι να πούν...ούτε πως να αντιδράσουν !

"Ο Μπετόβεν"...συνέχισε ο καθηγήτης, φανερά ενοχλημένος απο τη μη ανταπόκριση των μαθητών του, "έχασε την ακοή του στην ηλικία των 26 περίπου. Αλλά εξακολουθούσε να γράφει αυτή την ονειρεμένη μουσική. Ξέρετε πως ; Αφήστε...θα απαντήσω εγω στο ερώτημά ! Άκουγε... στην πραγματικότητα ακουγε με την καρδιά του. Φυσικά ο Μπετόβεν δεν γεννήθηκε κουφός αλλα έγινε στην πορεία της ζωής του. Πράγμα που σημαίνει οτι γνώριζε και ακουγε μουσική πριν την ασθένειά του. Όμως ακόμα και τότε...συνέχιζε να... "ακούει". Να ακούει τη μουσική του, να την μεταφέρει σε χαρτί και να παίζει με πάθος.
Θέλετε να μου πειτε τώρα...αναλογιζόμενοι αυτά που σας είπα....ποιο κομμάτι ακούσατε πριν που έπαιζα ; Καθίστε λιγο και σκεφτείτε...κλείστε τα μάτια και ακούστε...τι ακούτε; "  

Μετα απο 2 λεπτα ησυχίας, ένας ένας οι μαθητές πετάγονται:
Μαθητης 1ος: Εεεε...εγώ...Rachmaninoff
Mαθητής 2ος: Chopin
Μαθήτρια 3η: Liszt
Mαθήτρια 4η: Satie
Mαθητής 5ος:.......6ος....7ος....


Μετά απο αρκετά λεπτά ...
"Είδατε που τελικά ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ δεν ήταν και τόσο δύσκολο ! Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει σημασία ποιο κομμάτι έπαιξα εγώ. Αλλά ποιό κομμάτι ακούσατε εσείς. Ακόμα και στην ησυχία, υπάρχει η μουσική ! Αλλα κι αυτή να μην είναι, μας διδάσκει το ποσο σημαντικό ειναι να ακούμε. Γενικά !

Μπορεί να κλείνουμε τα αυτιά μας σε θέματα που δεν μας αφορούν, να μας ενοχλεί ο θόρυβος απο τα συνεχόμενα κορναρίσματα των αυτοκινήτων ή το γκάζι της μοτοσυκλέτας....αλλά πρέπει να μάθουμε να απομονώνουμε την οχλοβοή και τέτοιου είδους ήχους και να επικεντρωνόμαστε στους ήχους που μας αφορούν.

Το ίδιο ισχύει και με τους συνανθρώπους μας. Έχουμε σταματήσει να ακούμε τον διπλανό μας. Ξεκινώντας απο την πιο απλή συζήτηση τύπου "τι καιρό έχει σήμερα" και την ανάλυσή του - έστω κι αν δεν μας ενδιαφέρει τόσο το θέμα - μέχρι το "ασε, τα οικονομικά μου είναι χάλια ! Δεν ξέρω τι να κάνω" κάτι το οποιο αφορά πλέον όλους μας ! Σε αυτή τη περίπτωση βέβαια, σημασία έχει να κατανοούμε αυτό που ακούμε.

Η σιωπή δε ...είναι αλλο θέμα. Θα δανειστώ κατι που είπε ο συγγραφέας Έλμπερτ Χούμπαρντ (Elbert Hubbard) το οποίο πιστεύω ότι τα συνοψίζει όλα: "Αυτός που δεν θα καταλαβαίνει την σιωπή σου, πιθανότατα δεν θα κατανοήσει και τα λόγια σου".

Θα μου πείτε τώρα "μα κύριε καθηγητά, καθημερινά κατακλυζόμαστε από άπειρες πληροφορίες, ουσιώδεις και ανούσιες. Η πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά μας είναι άπειρες, οπότε, κάπου βαριόμαστε να ακούσουμε ακόμα και τον διπλανό μας. Πόσο μάλλον την μουσική που δεν παίξατε !"
Και θα είχατε δίκιο! Άς κάνουμε ένα πείραμα: Για πέντε λεπτά την ημέρα καθίστε κάπου αναπαυτικά. Κλείστε τα μάτια και προσπαθείστε να μπλοκάρετε τους ήχους γύρω σας. Κάτι σαν "επιλεκτική κώφωση". Κάποιοι μπορεί να θέλουν περισσότερη ή λιγότερη ώρα για αυτό. Δεν πειράζει. Όση ώρα μπορείτε. Μη κοιμηθείτε όμως έ ? Δεν είναι αυτός ο σκοπός !

Οι μαθητές βάλανε τα γέλια.

“Σκεφτείτε λίγο” συνέχισε ο καθηγητής “πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, εαν αφιερώναμε μόνο λίγα λεπτά της ημέρας σε κάτι τέτοιο και αργότερα ξεκινούσαμε μια συζήτηση με τον διπλανό μας ή προσπαθούσαμε να ακούσουμε τη μουσική ενώ έχουμε χαμηλωμένα τα ηχεία του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Κοινώς: μάθετε να ακούτε ! Και να ακούγεστε φυσικά ! Αλλά εαν κάνετε εσείς την αρχή...οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν.

Τέλος για σήμερα ! Ευχαριστώ  !

Άννα Μανουηλίδου