Περί συγχώρεσης

Όταν δεν συγχωρείς είσαι αιχμάλωτος του παρελθόντος, παλιών δυσαρεσκειών που δεν επιτρέπουν στην ζωή σου να προχωρήσει.

Όταν δεν συγχωρείς παραχωρείς τον έλεγχο του εαυτού σου σε κάποιον άλλο. Παγιδεύεσαι μέσα σε μια ακολουθία πράξης και αντίδρασης, προσβολής και εκδίκησης, επίθεσης και ανταπόδοσης, διαρκώς σε κλιμάκωση.

Το παρόν διαρκώς κατακλύζεται και κατασπαράσσεται από το παρελθόν.

Η συγχώρεση απελευθερώνει αυτόν που συγχωρεί. Τον αποσπά από τον εφιάλτη κάποιου άλλου.

Όταν συγχωρείς, απελευθερώνεις έναν φυλακισμένο και ανακαλύπτεις ότι ο φυλακισμένος ήσουν εσύ.

Πρέπει να συγχωρήσουμε όποιον μας έβλαψε αν θέλουμε να συγχωρηθούμε κι εμείς. Πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας κάθε αίσθημα μνησικακίας και καταδίκης για τους άλλους, αλλά και κάθε αυτοκαταδίκης και τύψεων.

Πρέπει να συγχωρούμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε αν προηγουμένως δεν έχουμε συγχωρήσει τους άλλους. Έχοντας συγχωρήσει τους άλλους, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να συγχωρήσουμε και τον εαυτό μας, γιατί η άρνηση να το κάνουμε αυτό είναι πνευματική υπερηφάνεια.

Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που σε κάποια στιγμή της ζωής τους δεν έχουν εξαπατηθεί, πληγωθεί ή απογοητευτεί από κάποιον άλλο. Τέτοιου είδους καταστάσεις περνούν βαθιά μέσα στην μνήμη, όπου συνήθως δημιουργούν βαθιές πληγές και ο μόνος τρόπος θεραπείας είναι να βγουν και να πεταχτούν μακριά. Και ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό είναι η συγχώρεση.

Βέβαια είναι εύκολο να συχωρούμε εκείνους που δεν μας έβλαψαν πολύ, και εύκολα ξεχνάμε τις ασήμαντες ζημιές που πάθαμε.

Ο καθένας μπορεί να το κάνει πρόθυμα αυτό.

Αλλά εκείνο που χρειάζεται, είναι να συγχωρούμε όχι μόνο αυτές τις χωρίς ιδιαίτερη σημασία πράξεις, αλλά κι εκείνες που είναι δύσκολο να συγχωρηθούν.

Ερεύνησε, λοιπόν, την συνείδησή σου και δες μήπως υπάρχει κάποιος τον οποίο δεν έχεις συγχωρήσει, μήπως κρύβεις κάτι που προκαλεί μνησικακία. Ερεύνησε και δες μην τυχόν και διατηρείς κάποια κακία – ίσως καλά καμουφλαρισμένη από μια ενδόμυχη πίστη ότι έχεις δίκιο – για κάποιο άτομο ή για κάποιο έθνος, φυλή, κοινωνική τάξη κλπ. Αν συμβαίνει αυτό πρέπει να προσφέρεις την συγχώρεσή σου.

Το ν’ απελευθερώνεις τους άλλους, σημαίνει ότι απελευθερώνεις τον εαυτό σου, γιατί η μνησικακία είναι στ’ αλήθεια μια μορφή δεσμών. Χρειάζονται δύο άτομα για να υπάρξει ένας φυλακισμένος: ο δεσμώτης και ο φυλακισμένος. Δεν μπορεί να είναι κανείς φυλακισμένος για δικό του λογαριασμό∙ κάθε φυλακισμένος έχει τον δεσμοφύλακά του και ο δεσμοφύλακας είναι και αυτός κατά κάποιο τρόπο δεσμευμένος. Όταν τρέφεις μνησικακία για κάποιον δένεσαι μαζί του, με ένα κοσμικό κρίκο μια πραγματική, αν και νοητική αλυσίδα. Δένεσαι με ένα κοσμικό δεσμό με οτιδήποτε μισείς. Να θυμάσαι πως ανήκεις σε αυτόν με τον οποίο είσαι πνευματικά δεμένος και πως αργά ή γρήγορα, αν τα δεσμά αυτά διατηρηθούν, το αντικείμενο της μνησικακίας σου θα παρουσιαστεί ξανά στην ζωή σου για να σου προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.

Η λύση, λοιπόν, είναι μια: πρέπει να κόψεις όλα τα δεσμά, με την αγνή και πνευματική πράξη της συγχώρεσης.

Άφησε τον άλλο να πορευτεί.

Με την συγχώρεση, ελευθερώνεις τον εαυτό σου, λυτρώνεις την ψυχή σου. Κι επειδή ο νόμος της αγάπης λειτουργεί το ίδιο για όλους, βοηθάς με αυτόν τον τρόπο και τον άλλο να σώσει την ψυχή του, διευκολύνοντας τον να πετύχει την αναμόρφωσή του.

ΠΗΓΗ