Τα παιδιά είναι τόσο πλούσια

Η παιδική ηλικία είναι το βασίλειο της μεγάλης δικαιοσύνης και της βαθιάς αγάπης. 
Στα χέρια του παιδιού κανένα πράγμα δεν είναι σπουδαιότερο από κάποιο άλλο. 
Παίζει με μια χρυσή καρφίτσα ή ένα λευκό λουλούδι. 

Σαν κουραστεί θα αφήσει απρόσεχτα και τα δυο να πέσουν και θα ξεχάσει πόσο λαμπερά του φαινόταν στο φως της δικής του χαράς. Δεν έχει φόβο της απώλειας. Για το παιδί ο κόσμος εξακολουθεί να είναι το όμορφο δοχείο μέσα στο οποίο δεν χάνεται τίποτα. Και θεωρεί ιδιοχτησία του κάθε τι που είδε, άγγιξε, η άκουσε κάποια στιγμή, κάθε τι βρέθηκε στο πέρασμά του.  
Δεν αναγκάζει τα πράγματα να εγκατασταθούν κάπου. Αφήνει να διαβούν μέσα από τα ιερά χέρια του, σαν μια σκοτεινών νομάδων που περνούν κάτω από μια αψίδα θριάμβου. Για λίγο φωτίζονται μέσα στην αγάπη του και έπειτα σκοτεινιάζουν ξανά όλα όμως πρέπει να περάσουν μέσα από αυτή την αγάπη. 
Και ό,τι φωτίστηκε μια φορά μέσα στην αγάπη, παραμένει εντός της σαν εικόνα και δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ πια. Και η εικόνα είναι περιουσία. Γι αυτό τα παιδιά είναι τόσο πλούσια. 


Ο πλούτος τους αποτελείται, φυσικά, από ατόφιο χρυσό και όχι από τα κοινά νομίσματα. Η αξία αυτού του χρυσού μοιάζει να μειώνεται όσο η διαπαιδαγώγηση κερδίζει έδαφος, αυτή που αντικαθιστά τις πρώτες εκούσιες και εντελώς προσωπικές εντυπώσεις με πατροπαράδοτες έννοιες που έχουν αναπτυχθεί μέσα στην ιστορία και η οποία, σύμφωνα με την παράδοση, κατηγοριοποιεί τα πράγματα σε αξιόλογα και ασήμαντα, αξία επιδίωξης και αδιάφορα. 

Αυτή είναι η κρίσιμη εποχή. Είτε θα παραμένει ανέπαφος ο πλούτος των εικόνων πίσω από την εισροή καινούργιων γνώσεων, είτε θα χαθεί η παλιά αγάπη, όπως μια πόλη που πεθαίνει κατακλυσμένη από την στάχτη που ρίχνει αυτό το απρόσμενο ηφαίστειο. Το καινούργιο θα αποτελεί ανάχωμα' μέσα του θα προστατεύει ένα τμήμα της παιδικότητας, ή θα γίνει πλημμύρα και θα καταστρέψει την παιδικότητα χωρίς έλεος. 

Με λίγα λόγια το παιδί ή μεγαλώνει και κατανοεί περισσότερα, με την αστική έννοια, ως βλαστός ενός χρήσιμου πολίτη, γίνεται μέλος των ταγμάτων της δικής του εποχής και λαμβάνει τις δικές του χειροτονήσεις, ή απλά και ήρεμα συνεχίζει να ωριμάζει βαθιά μέσα του, αναπτύσσεται μέσα από την δική του παιδικότητα και γίνεται ένας άνθρωπος σύμφωνος με το πνεύμα όλων τον εποχών: ένας καλλιτέχνης.

Μικρά δοκίμια για την τέχνη, Rainer Maria Rilke