Τη διαφορετικότητα, την ιδιαιτερότητα, τις ικανότητες και την αδυναμία του, κάθε παιδί αρχίζει να το συνειδητοποιεί από τη στιγμή που αρχίζει το παιχνίδι. Καταλαβαίνει σταδιακά, τι είναι δύσκολο και τι εφικτό για εκείνο, πόσο αντέχει να προσπαθήσει, μέχρι πού έχει δύναμη να φτάσει. Αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά ότι, ενώ έχει αρκετές ομοιότητες με κάθε άλλο παιδί –κεφάλι, δυο χέρια, δυο πόδια, περπάτημα, προφορά λέξεων-, έχει πολλές διαφορές. Αυτή η συνειδητοποίηση του εαυτού του ονομάζεται αυτογνωσία.
Στόχος της αυτογνωσίας είναι να εντοπίσει ένα παιδί τα ισχυρά χαρακτηριστικά των δυνατοτήτων του ώστε να μπορεί να τα αξιοποιήσει πλήρως. Επίσης διευκρινίζει τα λιγότερο δυνατά χαρακτηριστικά και πειραματίζεται με κατάλληλους τρόπους ενδυνάμωσής τους.
Υπάρχουν αρκετά τεστ που δείχνουν τις δυναμικές του παιδιού. Εξετάζουν, για παράδειγμα, τον τρόπο που μαθαίνει ευκολότερα (μαθησιακό δυναμικό): με επανάληψη, με παραδείγματα, με βιωματικό ή με παθητικό τρόπο.
Βέβαια, οι αρχαίοι Πυθαγόρειοι υποστήριζαν ότι η γνώση του εαυτού προηγείται της γνώσης των άλλων. Κατά συνέπεια, έθεταν τους πρωταρχικούς τρόπους εξάσκησης για αυτογνωσία, με
-εγκράτεια φαγητού
-αξιολόγηση πράξεων ημέρας :με επιβράβευση ή ποινή
-πίστη στο Θεό και τους γονείς και
-στιγμές σιωπής για συλλογισμό,
προκειμένου να αντιληφθεί το παιδί κάθε έναν από τους παράγοντες που επηρεάζουν την καθημερινότητά του.
Αντίθετα, η σημερινή εκπαίδευση, διδάσκει ΜΟΝΟ γνώσεις για τους άλλους –για ήρωες, πολιτικούς, καλλιτέχνες- επιτευγμάτων και αδυναμίες τους, χωρίς να αφήνει περιθώριο για σκέψη, κρίση, σχολιασμό στο καθρέφτη, συνειδητοποίηση του εαυτού μας.
Ευτυχώς, το ίδιο το βρέφος καταλαβαίνει σταδιακά τι είδους κίνηση πρέπει να κάνει για να δείξει την αγάπη του, με ένα χάδι, ή να δείξει την αποστροφή του, με χτυπώντας τον άλλον. Βέβαια, η αντίδραση είναι αποτέλεσμα συγχρόνως και της αντικειμενικής και της ψυχολογικής του κατάστασης.
Η παρατήρηση, το σχόλιο ή η ποινή προς το παιδί, είναι καταστάσεις που βοηθούν στην ωριμότητα και στον προβληματισμό, όταν ακολουθούνται από μία χειρονομία αγάπης. Εξηγώ: όταν το παιδί σπάσει ένα βάζο τότε ο γονιός πρέπει να πάει κοντά του, να μιλήσει με δυνατή φωνή και να εξηγήσει γιατί έσπασε το βάζο και ποιες είναι οι συνέπειες. Μετά, βάζει όρια στο παιδί τι μπορεί να πιάνει και τι όχι – στο τέλος, τα επαναλαμβάνει. Μετά, αγκαλιάζει το παιδί και του δίνει ένα φιλί.
Βέβαια, αυτό ίσως συμβεί ξανά. Ο γονιός επαναλαμβάνει την ίδια συμπεριφορά. Το υγιές παιδί, έχοντας ένα σταθερό περιβάλλον, καταλαβαίνει από τις δυνάμεις του, τι μπορεί να κάνει για να έχει το αποτέλεσμα που επιθυμεί και προσπαθεί να καταφέρει περισσότερο. Οι τελευταίες προσπάθειες απόκτησης της αυτογνωσίας από τα παιδιά, γίνονται και μέσα από την ενασχόληση με τα άλογα. Λέγεται, ότι το άλογο υιοθετεί τη συμπεριφορά του φροντιστή του. Όμως ακόμα, αυτός ο τρόπος προσέγγισης και εκπαίδευσης βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο.
Γονείς, προχωρήστε στην αυτογνωσία του μαθησιακού δυναμικού. Μην αφήνετε τη μαθησιακή διαδικασία στην τύχη, αξιοποιήστε το δυναμικό σας (ή του παιδιού σας) με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μειώνοντας τη μαθησιακή ταλαιπωρία και κερδίζοντας παράλληλα ελεύθερο χρόνο!
Το συνειδητοποιημένο παιδί ξέρει τι θέλει και συνδιαλέγεται με την κοινωνία όπου ζει. Είναι χαρούμενο παιδί γιατί είναι ελεύθερο να διαλέξει και να διεκδικήσει.
Άραγε, μήπως η διεκδίκηση της ελευθερίας μέσα από την αυτογνωσία, ενοχλεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου