Ο πόνος

Είναι όμορφο συναίσθημα... Όταν πονάς ξέρεις ότι είσαι ζωντανός,

νιώθεις, προσπαθείς, πέφτεις, σηκώνεσαι, μάτωσες...πονάς. Αλλά είσαι
και πάλι όρθιος. Έτοιμος να ξαναπέσεις, να ξαναπονέσεις, να
ξανασηκωθείς. Πολύ παρεξηγημένος ο πόνος. Είναι δίκαιος, δεν κάνει
διακρίσεις. Πονάει ο φτωχός, πονάει κι ο πλούσιος. Πονάει ο δυνατός,
πονάει κι ο αδύναμος. Είναι καλός και κακός ταυτόχρονα, σέρνει μαζί του
μία μεγαλιώδη αντίφαση. Του δίνεις χώρο να εκφραστεί και σου το
ανταποδίδει τα μέγιστα. Προσπαθείς να ξεγελαστείς με κλάματα ή άλλες
ψυχοσωματικές εκφράσεις, εκείνος θα ξανάρθει πιό οξύς και διαπεραστικός.
Δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ. Είναι φίλος, σύντροφος. Τον καλείς να έρθει
κοντά σου, τον έχεις ανάγκη και μετά του γυρίζεις την πλάτη. Δε μπορείς
να κατηγορήσεις κάποιον άλλο για τον δικό σου πόνο, μόνος σου τον
ένιωσες, εσύ του έδωσες πνοή. Άκουσε τον λοιπόν που σου μιλά.....Ο
πόνος του αποχωρισμού σε διδάσκει ότι γεννήθηκες ως μονάδα, ικανή μόνο
να μοιραστεί στιγμές. Ο πόνος της απώλειας σου υποδεικνύει ότι δε
μπορείς να κατέχεις, μόνο να δανείζεσαι. Ο πόνος της αυτογνωσίας μυρίζει
αίμα και φωνάζει κάτω από τα μουστάκια του Νίτσε: ‘Γίνε αυτό που
είσαι!’ Καλός δάσκαλος ο πόνος, εμείς κάνουμε κοπάνα από το μάθημα του…



Ο πιο επώδυνος πόνος λοιπόν είναι αυτός που μένει ανεξίτηλος στο μυαλό. Κάποια πράγματα που δε μπορεί ο ανθρώπινος νους να τα ξεπεράσει και τα κρατάει εκεί. Πίσω... Στο υποσυνείδητο. Μέσα του. Κι επειδή εκείνος θέλει ίσως για πάντα να είναι εκεί. Και όσο κι αν είναι ο κολλητός μας ο χρόνος, αυτά κάποτε θα καταφέρουν να ξεπηδήσουν πάλι προς τα έξω και να θυμίσουν......