Οι αδερφοφάδες

«Σ' ένα μικρό πεντακάθαρο ρυάκι είδε ένα γέρο να σκύβει και να βλέπει, βαθιά αφοσιωμένος, το νερό να τρέχει. Ζύγωσε, έσκυψε να δει τι να θωρούσε με τόση προσοχή ο γερός, δεν είδε τίποτα, μονάχα το νερό να τρέχει.

- Τι βλέπεις, παππού; ρώτησε παραξενεμένος. Σήκωσε ο γέρος το κεφάλι, χαμογέλασε θλιμμένος:
- Τη ζωή μου που τρέχει και χάνεται, παιδί μου, αποκρίθηκε, τη ζωή μου που τρέχει και χάνεται…
- Μη θλίβεσαι, παππού, ξέρει αυτή που πάει, κατά τη θάλασσα, όλες οι ζωές του κόσμου κατακεί πάνε, παππούλη.

Ο γέρος αναστέναξε:

- Ναι, παιδί μου, είπε, και γι' αυτό η θάλασσα είναι αρμυρή, είναι από τα δάκρυα.

Έσκυψε πάλι στο νερό που έτρεχε και χάνονταν και πια δε μεταμίλησε.»

                                                             Νίκος Καζαντζάκης